10 rano, bardziej dziki wał Rudawy, pusto i pięknie. Drugim wałem od czasu do czasu przejeżdża ktoś na rowerze. Nagle zza zakrętu wyłaniają się biegnący truchcikiem dwaj Młodzi Silni. Wzięłam Lorkę na smycz i zeszłam im z drogi. Goście stają i słyszę:
- Jaki ładny piesek, pewnie tresowany
- Owszem – odpowiadam
- Do obrony?
- Nie, do tropienia

Wtedy starszy Młody Silny pyta:
- A ma pani stówę pożyczyć?
Ciarki przeszły mi po krzyżu, ale z miną pokerzystki mówię:
- Nie, ale mam psa.
- Ale nie tresowany, to pani nie obroni
- Źle mnie pan zrozumiał. Nieszkolony, czyli nie skacze na rękaw, tylko od razu do gardła i robi swoje, a ja nie jestem w stanie go odwołać. Poza tym jeśli nawet napastnikowi uda się uciec, to go znajdzie, bo ma genialny nos i jest szkolona do szukania. Ale proszę się nie bać, dobrego człowieka nie tknie.

W tym momencie po drugiej stronie Rudawy bura zobaczyła biegnącego przy rowerze setera irlandzkiego i zrobiła to co robi na widok każdego psa tej rasy, czyli zjeżyła się, ogon powędrował w górę, pokazała kły i zabulgotała jak tylko wilczak na widok innego psa potrafi! Goście chyba setera nie widzieli, bo stali tyłem do rzeki, więc myśleli, że ten pokaz specjalnie dla nich.

Na to osiłek:
- Myśmy tylko żartowali, chcieliśmy panią nastraszyć
- Wiem, od razu się zorientowałam, w końcu nie wyglądacie na idiotów co mają złe zamiary wobec kogoś kto idzie z wilkiem.
- A to jest prawdziwy wilk?
- Naprawdę jeszcze się nie zorientowaliście? Czas żeby sobie pobiegała, proszę się nie bać, pewnie będzie się chciała z Wami przywitać…

Spuściłam burą ze smyczy… poleciała facetów obwąchać, stali jak sparaliżowani, potem grzecznie pożegnali się i poszli.