ja bym dodała jeszcze, że należy aktywnie włączyć się w proces tej nauki i być wsparciem dla naszego psa. Nie ciągnąć na siłę do "strasznego" zjawiska na ulicy jeśli już nasz szczeniak uznał, że ów przedmiot jest straszn (nie upierać się"popatrz, to nie jest straszne"). Wyrobić w sobie nawyk jakiegoś uspokajającego hasła typu "wszystko ok", które rzucamy spokojnie mijając coś niepokojącego (owo coś ignorujemy, idziemy spokojnie dalej i dokładamy uspokojenie). Jednym słowem: budujemy z siebie opokę dla psa, tak aby uznał, że to my zarządzamy jego otoczeniem i sprawiamy, że przy nas jest bezpiecznie.
I moje ulubione: uczymy się dystansu naszego psa, tzn jaka odległość jest komfortowa, jaka wprowadza stres i przy poznawaniu nowych zjawisk, operujemy tym dystansem (pomaga przy psach, z większymi problemami).